රශ්මි සමග ආටියා ගේ බ්‍රිස්ටිෂ් කවුන්සිල ගමන සහ තාත්තා ගේ හැබෑ චිත්‍රපටි ජවනිකා.

ආටියා මේ ලියන්නේ අදින් වසර ගණනකට පෙර එනම් ආටියා උසස් පෙළ අහවර කර පළමු සතියේ හෝ දෙවන සතියේ සිදුවූ සිදුවීමක් නැවත මතක් වූ නිසා ය . උසස් පෙළ අවසන් වූ පසුවම මවගේ උපදෙස් මත අටියා ට අකැමැත්තෙන් උවද කොලබ බ්‍රිස්ටිෂ් කවුන්සිල් හි සම්භන්ද වන්නේ IELTS සදහා ය .
ඔය අතර දහම්පාසලේ මගේ ම පන්තියේ ඉගෙනගත් රශ්මි ද ලියාපදිංචි වන පලමු දින අහම්බෙන් වගේ මුණගැසුණි .

ඇය පුදුමයෙන් වගේ මගේ දෙස බලා විමසා සිටියේ 

" කලණ ඔයත් IELTS වලටද ? " ,

 මම ද පැනපු ගමන් වගේ

" ඔව් , දන්නේ නැද්ද අම්මා කියවනවානේ , එක නිසා ඔන්න ඔහේ ආව "

" ඔයා ආපු එක හොදයි අනේ ... මම දන්න කවුරුවත් නෑ මෙතන , ඉතින් ඔයා කවද ද දාගත්තේ ? " 

"මම බදාදා දාගත්තා"

"අහ් ! එහෙමද , ඉන්න මමත් එහෙනම් දවස වෙනස් කරගන්නම් ඔයාගේ දවසටම " 

මම ද " හා " කියා , ඇයගේ අදහසට සහය පල කලෙමි .

පසුව රශ්මි සමග ආටියා පළමු සති කිහිපයේ , බ්‍රිස්ටිෂ් කවුන්සිලයට ගිය අතර , අය එනතුරු මම හෝ මම එනතුරු ඇය හෝ පිළියන්දලට වී බලා සිටිය බව තවමත් මතකය .

රශ්මි යනු පවුලේ එකම දරුවා වූ අතර ය කොලබ සිරිමාවෝ බාලිකාවේ ඉගෙනුම ලැබූවාය . එකල interact club හි ක්‍රියාකාරී සාමාජිකයකු වූ මම ඇගේ පාසලට interact club හි උත්සව කියිපයක් සදහා එහි ගියා මතකය . එදා මෙන් අදත් ඇය එක වගේ ලස්සණය . හරිම හොද ය . ඔය හැමදේටම වඩා කෙලින් කතාකරන චරිතයක් වීම නිසා ආටියා රශ්මි ට කැමති ය . එය කොහෙත් ම ආදරයක් බවට පෙරලුනේ නම් නැත . සමහර විට ඒ හැගීම ඇයත් මමත් පසෙක තැබුවා විය යුතු ය .

පන්තිය අවසන් වී අප දෙදෙනා ඇතැම් දින වල කොහේ හෝ ඇවිදින්නට ගියෙමු . දවසක් ඇය කෝච්චියේ ගියේ නැති බව කියූ නිසා බම්බලපිටියේ සිට කොටුවට කෝච්චියේ එක්කං ගියෙමි . දුම්රියේ දොරේ හේතු වී අයිනට වී ගිය මම අසලින් මට හේතු වී බයෙන් වගේ මුහුද දෙස බැලු අයුරු අදටත් මතකය . මුහුදු හුළගට ඇගේ දිග කොණ්ඩයෙන් ආටියා ගේ මුහුණ වැසී ගිය අයුරු අමුතුම හැගීමකි . එය පට්ට ය . තවත් දවසක් අපි රහීමාවෙන් බිරියානි කෑවෙමු .

ඔය අතර දවසක් ඇය විසින් යෝජනා කරන්නේ 50 First Dates චිත්‍රපටිය බලන්නට යමුද කියා ය .එය සැවෝයි සිනමා හලට පැමිණි බව ඇගේ මිතුරියක විසින් ඇයට පවසා ඇති බව ඇය පැවසුවා ය . පසුව පන්තිය කට් කර උදැසන දර්ශනය සදහා අපි දෙදෙනා සැවෝයි සිනමා හල ඉදිරිපිට පෝලිම ඉස්සරහට  වී සිටියෙමු . ඔය අතර කොහේදෝ දීපන්කරයක සිට මගේ පියානෝ ගේ රාජකාරි ඩබල් කැබ් රථය අප ඉදිරිපිට නවතිනවා ය . චිත්‍රපට ජවනිකාවක් මෙන් එයින් බසින පියා දෙස මම බැලුවේ ඉතාමත් බයන්කාරවය . ඒපසුව සිදුවනේ දේ ආටියා දන්නා නිසා ය .
තාත්තා මා ලගට විත් , මගේ දෙසත් , රශ්මි දෙසත් හොදින් බලා මගෙන් විමසුවේ ,

"බ්‍රිස්ටිෂ් කවුන්සිල්එක දැන් තියෙනේ මෙතනද "

"නෑ ......... තාත්තේ ..මේ ... මේ .... "

කියනවත් සමග , වේගවත් කම්මුල් පාරවල් දෙකක් ලැබුනේ හිතන්නවත් බැරි විදියට ය . ඔය හැමදෙට ම වඩා ගුටි කෑම පට්ට නොන්ඩි ය . වටේ මිනිස්සු කට අරගෙන බලන් ඉන්නවා ය . රශ්මි මගේ අතින් එල්ලී අඩනවා ය .... කියන්නට වචන නැති ය ... මට පට්ට අවුල් ය ...

"දුව නගින්න වාහනේ ට" ..... තාත්තා කරුණාවන්තව කියන්නේ රශ්මිට ය .

"උබත් නැගපන් .... මෙතන මම බෙල්ල මිරිකන්න ඉස්සර" කියා කොලරයෙන් අල්ලා පිටිපස්ස දොර ඇර වාහනය ඇතුලට තල්ලු කරේ අපරාධකාරයකු පොලිසියට ඇදන් යන විදියට ය . 

ඔය අතර සිදුවිම බලාගෙන සිටි පොලිස් නිලධාරියෙක් වාහනයේ රාජ්‍ය ලාංජනය දැක රජයේ වහනයක් නිසා තාත්තා ලගට විත්  ,

"මහත්තයා දුවගේ පස්සෙන් මූ ඇවිල්ලද , දුවට කරදර කරලද ? " එසේ ඇසුවේ ය .

"නෑ  , මේ මගේ පුතා " පොලිස් කාරයා හොල්මන් විය .

ඔය තාත්තා ගේ හැටිය .  පසුව රශ්මි කියන්නේ "මට යන්න බෑ . මම බස් එකේ එන්නම් " කියා ය .රශ්මි නැවත දොර ඇර කැබ් රථයෙන් බහින වා ය . මමද දොර ඇරගෙන බැස්ස අතර , " මගෙන් මැරුම් නොකා නැගපිය ........ " යැයි ගුගුලේ ය . මිනිසුන් වටවී බලනවා ය . ගාලු පාරේ එක තීරුවක් සම්පුර්ණයෙන් බ්ලොක් ය . තාත්තා නනිවම ගේම ඉල්ලනවා ය . බලන් ඉන්න උන් අතල් ගන්නවා ය . බස් වල විදුරු වලින් බෙල්ල දමා හැමෝම කට ඇරැගෙන බලනවා ය .

"ඇයි ... උබ කියන්නේ උබලා දෙන්න එක්ක මෙතන ෆිල්ම් බලන්න කියලද " නගපිය වාහනේ ට ...... අද මම උබට ...... කියා නැවත වරක් මගේ ටීෂට් එකෙන් ඇද පසු පස කොටසට මාව තල්ලු කරා ය . විසි වී ගොස් මගේ ඔලුව දකුණු ඇත පැත්තේ දොරේ වැදුනි . රශ්මි එළියේ ය . .... තාත්තා වහනය පණ ගන්වා ඉදිරියට ඇදුනේ ය .... රශ්මි හඩමින් වහනය දෙස බලා ඉන්නවා පිටුපස වීදුරුවෙන් කළු දුම් අතරින් මට පෙනුනි .

සති දෙකකට පසුව නැවත මම බ්‍රිස්ටිෂ් කවුන්සිල් ගිය අතර ඇය , මාත් සමග තරහ වෙලා ය . මම කීපවරක් තකරන්නට උත්සහ කරද ඇය වචනයක් වත් කතාකරේ නැත . ඇයගේ යාළුවෙකු මාර්ගයෙන් කතාකරන්නට හැදුවද ඇය කතාකරන්නට අකමැති බව රශ්මි ගේ යාළුවා මට පැවසුවාය . ආටියා ට පට්ට දුක ය . කරන්නටද දෙයක් නැති ය .

පසුව අටීයා ලංකාවෙන් යන්නට පෙර ඇය මුණගැසීමට උත්සහ කරද ඇය මා මගහැරීයා ය . ෆේස්බුක් හරහා ඇය දුටු මම මිතුරු අයදුමක් කර සිටියෙමි . ඇය එය පිළිගත් අතර දැන් ඇය නිරුපණ ආයතනයක හිමිකාරියකි . ලංකාවේ හැමෝම දන්නා අයෙකි .ඔය හැමදේටම වඩා ඇයගේ රුප ස්වභාවය පොඩ්ඩක් වත් වෙනස් වෙලා නැති ය .

කාලය ඔහේ ගෙවීගෙන යද්දී නැවත ආටියා ලංකාවට පැමිණෙනවා ය . අවුරුදු ගණනකින් පසුව මේ ලගදී දවසක ඇය මට පන්සලේ පින්කමේ දී මුණගැහෙනවා ය. ඉස්සර දහම්පාසලේ පරණ යාලුවෝ සෙට් එක ම සමග ඇය මා දෙස බලන් සිටිනවා ය . ලංකාවේ සිටිනවා නම් ඉරිදා මල් පුජාව අටියා මිස්කරන්නේ ම නැතිය .ඒ පින් මිස්වෙන නිසා නොව පරණ දහම්පාසලේ යාලුවෝ මුණගැහෙන්නට ය . මේ පාර යද්දී ඉස්සර ඉදන් ම දහම්පාසලේ යාලුවේක් වන සචියා ඔච්චම වගේ මගේ දිහා සහ වාහනය දිහා බලා පැවසුවේ " උබට අපිව අමතකද දැන් " කියා ය ....  ඒ සමගම දහම්පාසලේ සෙට් එකේ එතනම හිටපු රශ්මි ගේ යාලුවෙක් මගෙන් කවට කමින් වගේ බලා ඇසුවේ ...... " අපෝ දැන් හරි ගනං " කියා ය ....  ඔය වචන දෙක ම අටියා ගේ හිත තදින් රිද්දුවේය .

බෙවිස් මනතුන්ගයන්ගේ "කඩපිලේ" ගීතයේ කොටසක් මට මතක් උනේ ඔය වචන දෙක සමගය .

කඩපිලේ දාම් පෙත ඔච්චමට බලනවා ....
අපිව අමතකද දැන් අහනවා ..... //

දෙවට දිග මල් පොකුරු කවටකම් කරනවා ....
අපෝ දැන් හරි ගනං කියනවා ... //

මගේ හැටි දන්නේ මම පමණක් වන අතර අනිත් ය හදපු ගණන් වලට ආටියා ට කරන්නට දෙයක් නැතිය .

පිංකම අවසන් වී රශ්මි දෙසට ලංකර ආටියා ඇසුවේ " තවම තරහද ? " කියා ය .... " හ්ම්ම්" ... යැයි සිනා සෙමින් පැවසු ඇය දෙස බලා මම ඇසුවේ "ඇයි ඒ"

නැවත වරක් ඇය කීවේ "එදා ඔයාට තිබුනේ කොහොමරි බහින්න නේ ..... " කියා ය ...

ආටියා ගේ ආගිය කථා බාගෙට බාගයක් ම හෙන අවුල් ඒවා ය .මෙව්වා කියවන ඔහේ ලා මොනවත් හිතන්නට එපා ය .