මගේ ලෝකයේ පටිසෝතගාමීව දස වසක් යනුවෙන් මෙසේ බ්ලොග් ලියන්නටත් බොහෝ කාලයකට පෙර "මගේ ලෝකයේ පටිසෝතගාමීව දස වසක්" යනුවෙන් වසර තුනහමාරක් අසන්න වශයෙන් හතරකදී පොතක් ලියා තැබුවේ නිවැරදි දිනය එළබෙන මොහොතේ ස්වයං චරිතාප්‍රදානයක් ලෙස එලියට දැමීමේ අරමුණින් ය .මෙයින් තවත් කාලයකට පසු මම නැවත තවත් පොතක් ලියන්නට සුදානම් වන්නේය . එය පොත වනාහි "Way of Stranger" ය . මෙයද තවමත් ලියා ඉවර කර නැති අතර මෙම පොත වනාහි ග්‍රමී වුඩ් ගේ "The Way of the Strangers: Encounters with the Islamic State" පොතේ හරයට කිසිදු ගැලපීමක් නොවන බව කව යුතු මය .
ඔය අතර මම නිවාඩුව වෙනුවෙන් ලංකාවට පැමිනෙනේ අතර ගුවන් යානයේ දී හදුනා ගත් අපේ රටේ සුවිශේෂී චරිතයක්(නම සදහන් කීරීමට මම අකමැති) මගේ ආරාධනයෙන් අපේ නිවසේ රාත්‍රී භෝජනය ට පැමිණෙනවා ය . ඔහු සමග බොහෝ වේලාවක් කතා කරමින් සිටි මා හට අප දෙදෙනාගේ අදහස් එකිනෙකට නොගැලපෙන බව වැටහී ගියේ ය . කොහොමත් අදහස් නොගැලපෙන කෙනෙක් සමග අල්ලාප සල්ලාපයේ හෝ අදහස් හුවමාරුවේ යෙදෙමින් මම ගන්නා ආතල් එක " ඒක වෙනම ආතල් එකක් " යන කුලකයට දැමිය හැකිය .
අප දෙදෙනාගේ බොහෝ අදහස් හුවමාරුවකින් පසුව උක්ත මාතෘකාව වූ "පටිසෝතගාමී" යන වචනය කරලියට එනවා ය .
මගේ ලෝකයේ හැටියට ,
පටිසෝතගාමී යනු බෞද්ධ සාහිත්‍යයෙහි එන වචනයකි. ඉන් අදහස් කෙරෙන්නේ ප්‍රවාහය ගලන අතට එරෙහිව ප්‍රතිවිරුද්ධ දිශාවට ගමන් කිරීමයි. වඩා සරලව උදාහරණයකින් කියන්නේ නම් ‘උඩු ගං බලා පිහිනීම’යි. බෞද්ධාගම ලාංකේය දේශපාලනයේදී පට්ටා ගැසුණු තරමට ම පටිසෝතගාමී යන වචනයද පට්ටා ගැසෙනු පසුගිය යුගයේ අපට දැකගත හැකිවිය.
එහෙත් තමුන් පටිසෝතගාමීන් ලෙස තමුන් විසින් ම හඳුන්වාගත් බොහොමයක් පට්ටමපල් අනුසෝතගාමීන් හෙවත් ප්‍රවාහය ගලන අතට ම ඔහේ ගසාගෙන ගිය උන්දැලා බවද ඒ සමඟම දැකිය හැකිවිය. වචන හරඹයේදී බරපතළ වචනයක් යොදාගෙන අනෙකාට ‘ලොකු කමක්’ පෙන්නීම සඳහා මිස ඔවුන්ගේ පටිසෝතගාමයට නම් වෙනත් තේරුමක් දිය නොහැකිය. ඔවුන් පටිසෝතගාමිණීලා වශයෙන් හැඳින්වීම වඩා ගැලපේයැයි සිතමි. ඒ, පටියක් බැඳගෙන රීදී තිරයේදී හතර අතට සතුරන්ට පහර දී පරදවන ගාමිණී ෆොන්සේකා ආවේශ වූවන් මෙන් ඔවුන් හැසිරෙන නිසාවෙනි. සිනමාවේදී පහර දෙන්නේ ඇත්තට ම නොවෙන බවත් චිත්‍රපටිය හමාර වූ පසු නරඹන්නා පුරුදු පරිදි ගෙදර යන බවත් අද හිතහොඳ නළුවා හෙට දුෂ්ටයා වන බවත් මේ පටිසෝතගාමිණීලාට අදාල වන්නේ ම නැත.
පටිසෝතගාමිණීලා ගැන උදාහරණ දෙකක් ගනිමු. එකක් නම් පාඨලී චම්පික රණවක ය. පාඨලී චම්පික රණවක සිය ස්වයං චරිතාපදානය එළි දැක්වූයේ ‘පටිසෝතගාමීව තිස් වසක්’ නමිනි. ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය හරහා දේශපාලනයට අත්පොත් තැබූ චම්පික ජනතා මිතුරෝ, රටවැසි පෙරමුණ වැනි අම්බලන් මැදින් පරිසර දේශපාලනය ද හරහා පැමිණ අවසන නැවතුණේ සිංහල බෞද්ධයාට ආතල් දෙන ජාතිවාදී ප්‍රවාහයේය. මෙය බලය උදෙසා බණ්ඩාරනායකලා අනුගමනය කළ ව්‍යාපාරයේම දිගුවක් වන අතර, බලු පොරයකට ද වැටුණේ ජාතිවාදී ප්‍රවාහයේ යසට ගසාගෙන යමින් රටට කොකා පෙන්නූ චම්පික මය. ජාතිවාදයට අනුසෝතගාමී වී අපට පටිසෝතගාමී පටිය පෙන්නමින් චම්පික පටිසෝතගාමිණී කෙනෙක් වුණේ එසේය.
අනෙක් උදාහරණය රාවය පුවත්පතේ හිටපු කර්තෘ වික්ටර් අයිවන් ය. ඔහු රාවය පුවත්පතේ 25 වන සංවත්සරය සැමරුවේ ’25 වසරක පටිසෝතගාමී අභිචාරිකාව’ මැයෙනි. 1971 ජවිපෙ කැරැල්ලෙන් ඇරඹි ඔහුගේ දේශපාලනය 1994 වන තෙක්ම අත්හැර දමා කෙටි උදාහරණ දෙකක් පමණක් ගනිමු. චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරණතුංග බලයට පැමිණෙන මොහොත වන විට එවකට තිබුණු රැල්ල අනුව අයිවන්ට ද ඇය විහාරමහා දේවිය ම විය. එහෙත් චන්ද්‍රිකා පාලන සමය අවසන් වන යුගය වන විට එවකට රටේ තිබූ චන්ද්‍රිකා විරෝධය මත රුවල් ඔරු පදිමින් ඔහු චන්ද්‍රිකාව නම් කළේ චෞර රැජින ලෙසිනි. ඊළඟට පැමිණීයේ මහින්ද රාජපක්ෂ යුගයයි. දහස් ගණන් ජනතාව වැලිගම්පිටි යවමින් භීෂණයක් දූෂණයක් රජ කරවූ රාජපක්ෂ සමයේ වික්ටර් අයිවන් සිටියේ තම රාවය පුවත්පතේ මැද පිටු දෙකක් පුරා හෑලි ලියමින් රාජපක්ෂලාට පවන් සලමිනි. වෙනෙකක් තබා තම 25 වසරක පටිසෝතගාමී අභිචාරිකාව සමරන්නට ද ඔහු ආරාධනා කර වඩම්මවා ගත්තේ මාධ්‍ය මර්ධනය සම්බන්ධයෙන් ලොව පුරා කුප්‍රකට වූ ඒ මහින්ද රාජපක්ෂමය. පටිසෝතගාමී සළුව රෝල් කර කොට්ටය යට තබා වික්ටර් තම හෙළුව පෙන්නමින් පටිසෝතගාමිණී කෙනෙක් වුණේ එහෙමය.
මෙවන් වූ පටිසෝතගාමිණීලා අතරම කොතෙක් බාධක දුෂ්කරතා මැදින් වුව උඩුගං බලා පිහිනීමේ සිය වෑයම අත් නොහළ දේශපාලකයකුද දැක්විය හැක. ඔහු,අපේ කොච්චියා එදා ටක්කෙටම කොමෙන්ටුවක් හරහා කියූ පරිදි ආචාර්ය වික්‍රමබාහු කරුණාරත්නය. පසුගිය 40 වසරක් පුරාවට ඔහු වෙනස් වී නොමැත. දරුණු මර්ධනකාරී යුද්ධයකදී රටේ අති බහුතරයක් යුධවාදීන් වෙද්දී බාහු දෙමළ ජනතාවගේ අරගලය පිළිබඳව සිය ස්ථාවරය දශමයකින් හෝ ආපස්සට ගත්තේ නැත. දෙමළ ජනතාවට ස්වයං නීර්ණ අයිතිය හිමි විය යුතු බවට වන ඔහුගේ දේශපාලන දැක්ම කිසිවෙකුට වෙනස් කිරීමට හැකිවූයේ ද නැත. මියගිය LTTE සටන්කාමීන් සැමරීම සඳහා සහභාගී වී ආපසු ලංකාවට පැමිණෙද්දී ගුවන්තොටුපළේ දී ම ජාතිවාදී ඇම්බැට්ටයින්ගේ පහර දීමට ලක්වුවද ඔහු සැළුණේ නැත. රැකියාව අහිමි කරණු ලදුව තිස්වසක් ඉක්ම ගියද ඔහු ඒගැන විස්සෝප වූයේ නැත. පිනට ගත් පිනාචාර්ය පට්ටමක් නොව සැබෑ ආචාර්ය උපාධියක් හිමි, එංගලන්තයේ කේම්බ්‍රිජ් සරවියේ වුව රැකියාවට යා හැකිව තිබුණු උගතෙක් වුව ද ඔහු ලංකාවේ දේශපාලනය හැර දමා එසේ යන්නට සිතුවේ නැත. හම ගිය රතු කමිසයත් ගෙවුණු රබර් පෙරෙප්පු දෙකත් හැඳ පැළඳගෙන තමන් අනුදත් දේශපාලන මතවාදය වෙනුවෙන් ඔහු දිගින් දිගට ම පෙනී සිටියේය. කලක් ඔහුගේ සටන් සගයා වූ වාසුදේව නානායක්කාර හතිවැටී හොට බිම ඇණී රාජපක්ෂට තුරුළට වැටුණද ආචාර්ය වික්‍රමබාහු එවන් දේශපාලනික සියදිවි නසාගැනීමක් ගැන සිතුවේවත් නැත. ‘ත්‍රීවීල් පක්ෂයක්’ යැයි ඔලොක්කු දැමුවද ඔහු එරෙහි විය යුතු දෙයට එරෙහි වන්නට බිය වූයේ නැත. සෙනඟ සොයා ගලන අතට ගලා යාම වෙනුවට ඔහු තනිවම හෝ උඩුගං බලා පිහිනීම ප්‍රගුණ කළේය, සැබැවින් ම පටිසෝතගාමියකු වූයේය.
පටිසෝතගාමයේ පටි බැඳගෙන ඇට්ටි හැළෙන කතා වලින් ලොරි ටෝක් වපුරන, පටි වන වනා හරඹ පෙන්නන පටිසෝතගාමිණී අයියලාට අන්තිමේ වෙන්නේ පටිරෝල් කරගන්නටය. එහෙත් සැබෑ පටිසෝතගාමීන්ට, අනුන් තමන් ගැන සිතන, විවේචනය කරන, තරමින් වැඩක් නැති අතර ඔවුන් උත්සාහ ගන්නේ කෙසේ හෝ ප්‍රවාහයට එරෙහිව ගමන් කරන්නටය.
